# MojaBabcia - Tak pijemy tą herbatę jak kielicha. - zaśmiała się Babcia. Stuknęłyśmy się więc filiżankami siedząc na jej łóżku. - 100 lat moja wnuczko! - A życzysz mi tyle? - spytałam prowokacyjnie. Babcia namyśliła się, po czym omiotła dłonią pokój i spytała: - A dobrze by ci tu było? Teren jest chyba wystarczający... - Teren mi się podoba, ale nie wiem jaka będzie opieka na tym terenie za kilkadziesiąt lat. - roześmiałam się. - Tu będziesz miała apa... apa... - Apartament? - Nie, no wiesz... tu będzie takie stanowisko obserwacji chorego... - Babcia wskazała ścianę nad ludwikowską komodą. - Wiesz, te urządzenia, które wysyłają sygnały tu i tam i wszyscy wiedzą co się dzieje z... z... - A ty byś chciała mieć tu taką aparaturę? Babcia skrzywiła się tak bardzo, że przez chwilę wyglądała zupełnie jak nie ona. - Nie bardzo.